 |
||
|
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina loggy.nl Home Weblog maken RSS Feed Abonneren! X__Menu Slackerbitch, faghag, whore... You've never seen the lonely me at all.... I could stare at your face for the rest of my days <3 The call to arms was never true... Someone call the ambulance, there's gonna be an accident My gun says: bang bang |
Slackerbitch, faghag, whore...Nog even snel een berichtje van uw enige echte SlackerbitchFaghag! Ups en downs deze week...het lijkt allemaal net een achtbaan. Ik hou niet van achtbanen. Dan moet ik overgeven. Denk ik. Of ik val flauw. Denk ik. Ik weet het niet. Mijn angst was groter dan mijn nieuwsgierigheid, ik heb het nooit durven proberen. Soms blink je ergens in uit. Dat is een up. Voor mij tenminste. Het geeft me een kick. Zoals een achtbaan doet bij sommige mensen. Heb ik gehoord. Dan denk ik niet zo aan de mindere dingen, de downs... die lijken dan minder belangrijk ineens. Soms wordt een down een up. Je durft eindelijk weer te kijken, bent niet zo bang meer. Bang genoeg om niet in een achtbaan te durven, maar niet zo bang meer om eindelijk te begrijpen dat alles wat goed leek niet per definitie goed ís. Soms is die gewaarwording denk ik nodig om verder te kunnen, om de ups te kunnen omarmen, om de adrenaline te voelen die als een drug door je bloed stroomt. Wat zou ik graag high zijn....maar alles komt goed ooit, alles... dat hoop ik dan tenminste. Maar dat weet ik net zo min zeker, als dat ik weet dat ik moet overgeven in een achtbaan of flauwval. Ik heb het nooit geprobeerd. 23:24:00 10 November 2008 Permanente link Reacties (0) You've never seen the lonely me at all....Luistert: Passive Aggressive - Placebo Soms heb je niks te melden, soms wil je niks melden, soms wil je alleen maar niksen, niks doen, niks willen en niks kunnen. Wachten totdat het allemaal weer voorbij gaat, zoals een griep voorbij gaat. Maar soms moet je ook dingen onder ogen durven zien, een diagnose aanvaarden, accepteren dat niet alles blijft zoals het is en dat dingen veranderen. Ik heb daar moeite mee, dingen die goed zijn gaan weg, gaan voorbij, worden anders, worden slechter. En soms kom je tot de conclusie dat je iets had moeten doen om te behouden wat je lief was, maar dat niet gedaan hebt. Ik ben altijd te passief, te terughoudend en te afwachtend, bang om iets kwijt te raken wat ik uiteindelijk toch wel kwijt raak dóór mijn passieve houding en hoewel ik dit weet gebeurt het zonder dat ik er erg in heb, als een soort mechanisme, een schild dat ik optrek, een muur die ik om me heen gebouwd heb. Ik reageer me af op mezelf, op mensen die erbuiten staan, maar niet op de persoon zelf...dat kan ik niet, misschien wil ik het ook niet, opnieuw geleid door angsten. Ik vertoon passief-agressief gedrag weet ik nu. Ik weet niet wat het betekent, ik weet niet wat ik er mee moet beginnen, ik weet wel dat ik mezelf nu kan excuseren. Mezelf kan verklaren. Ook dat ik er aan wil werken, dat weet ik ook. Dat het belangrijk is voor me... Want ik heb al teveel vergooid en verloren... 20:51:26 03 November 2008 Permanente link Reacties (0) I could stare at your face for the rest of my days <3Luistert: Smother me - The Used Het is zondag. Ik weet niet wat het is met zondagen maar ik heb nooit zin in iets en ik verveel me altijd dood. Dan ga je maar muziek luisteren... en dan ga ik weer denken. Denken aan momenten, proberen ze zo helder mogelijk weer voor me te zien dat ik ze herleef. En nog eens...en nog eens. En dan ga ik mensen missen. Heel erg missen. In het weekend en dan ook nog eens in de vakantie is iedereen die normaal zo dichtbij is, ineens heel ver weg. Dan probeer ik ze te voelen. Dan word ik ineens weer in mijn eigen wereld teruggeschopt. Van groot naar klein. Ineens zit ik dan weer opgesloten in een klein plaatsje met al het o zo vertrouwde maar ik wil meer op een of andere manier. Zoals ik altijd meer wil en heb gewild. Maar ik weet dat het niet uitmaakt hoe ver weg iemand is als je weet dat diegene om je geeft. En dat is toch best weer een hele geruststelling.... 16:06:56 12 Oktober 2008 Permanente link Reacties (0) The call to arms was never true...Het is een mooie, zonnige dag. Temidden van die bijna lente-achtigheid zit ik hier alleen opgesloten in de veiligheid van mijn kamer en probeer de rest van de wereld te bannen. Mijn wereld speelt zich momenteel in mijn hoofd af, wat daarbuiten gebeurt, dat maakt me niks uit. Terwijl ik wegdroom op muziek waar een klein kind nooit op in slaap zal vallen denk ik aan de afgelopen periode...Ik voelde me een kind dat de wereld nog moet verkennen en leert dat zijzelf niet de enige is op die wereld. Nieuwe school, nieuwe plek, nieuwe mensen. Van Klein Plaatsje Ergens In Het Zuiden naar Stad. Bang maar nieuwsgierig naar alles. Een nieuw zelfbeeld ontwikkelen, mezelf ontwikkelen, groeien en vernieuwen, het valt allemaal niet mee. In plaats van vooruit te gaan werd ik kilometers teruggeslingerd. Naar emoties die me bijna vreemd waren maar die ik wel kende. Van een hele poos terug. Van mijn vorige groei, mijn vorige nieuwe fase. De angsten en het zwartkijken, de onzekerheden en de beloftes, alles kwam terug. Alles IS terug. Dagelijks heb ik 3 uur de tijd om na te denken over dit soort dingen. Gelukkig ben ik inderdaad gegroeid sinds de vorige keer. Ik voel me sterker. Ik kan me gemakkelijker uit ellendige gedachtes trekken, me vasthouden aan één positieve gedachte. Ik voel me niet meer zó snel verloren, al voel ik me nog steeds wel een beetje verloren soms. Maar misschien is het ook wel een beetje geluk.... De aanleiding was de oplossing, dat is mijn geluk. De aanleiding van mijn verlorenheid heeft me omhelsd en ik hem, en toen wist ik: ik heb iets om vast te houden, en als je dat hebt ben je opeens niet zo verloren meer. 15:43:04 10 Oktober 2008 Permanente link Reacties (0) Someone call the ambulance, there's gonna be an accidentGek genoeg voelt alles als een afwijzing. En toch blijf ik doorgaan. Maar de grootste afwijzing - al is die nog zo indirect - voelt tevens als de grootste bevrijding. Waarschijnlijk omdat die zo bevestigend is en vooral niet bindend. Toch ben ik vreselijk bang voor dat niet-bindende aspect. Ik ben bang om alleen te zijn terwijl ik eigenlijk heel graag alleen ben. Gelukkig zijn er wel altijd mensen die er voor me zijn. Ik noem ze vrienden. Echte vrienden, geen vrienden die alleen goed staan in mijn lijstje maar mensen die om me geven en om wie ik geef. Dat zijn er slechts een paar, maar veel heb ik er ook niet echt nodig. Niet van die vrienden tenminste. Er zijn maar twee mensen die zo eng dichtbij mogen komen, maar dat is voor mijn gevoel ook wel genoeg. Meer mensen om mijn problemen en m'n up's en down's mee te bespreken zijn er niet nodig. Ik hoef dan ook niet zo dringend uit te wijden over de reden van mijn blog, waarom ik bepaalde dingen zo schrijf en formuleer, niet over de achterliggende gedachte, eigenlijk over niks. Ik schrijf gewoon graag. Ik hou van emoties en van me uiten enzo. Dat doe ik op zoveel mogelijk manieren. Heel persoonlijke manieren, soms manieren - zoals deze - die ik dan met praktisch gezien de hele wereld deel. Dat is deel van mijn therapie. Ik heb therapie nodig want ik kan gewoon niet blijven zitten met bepaalde gedachtes zonder ze te verwerken. Dan zou ik doordraaien, waanzinnig worden. Soms heb ik ook wel de neiging alles met zo'n agressie te uiten dat ik juist zou willen doordraaien en zou willen schreeuwen. Schreeuwen tot in het oneindige, huilen zonder remmingen. Maar dat doe ik niet. Ik verwerk het op een mooie, rustige manier en laat alles aan me voorbij gaan. Maar als ik ooit een verlaten straat tegen kom, een rustig bos, of een eenzame plek dan zal ik schreeuwen, schreeuwen tot in het oneindige, huilen zonder remmingen, rennen tot ik erbij neerval. Ik ben niet gek en niet depressief. Ik heb geen hulp nodig. Ik snij niet en ik heb geen zelfmoordneigingen. Alles gaat goed met me. Maar hoe zou ik ooit kunnen weten hoe het voelt om blij te zijn als ik me nooit minder zou voelen. Ik heb deze "depressies" nodig voor mijn zelfontplooiing. Om wijzer te worden, om te leren, om te vergeven en te vergeten. Om te vergeten zodat ik kan vergeven. Ik denk niet dat het ooit anders zal worden. Maar het wordt wel beter... 20:50:02 06 Oktober 2008 Permanente link Reacties (0) My gun says: bang bangSoms voel ik me een klein meisje op een schommel. 17:13:08 05 Oktober 2008 Permanente link Reacties (2) |
|